នៅថ្ងៃទី១១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២៤ ក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលសន្តិភាពអន្លង់វែង បាននាំយករទេះរុញដែលផ្តល់ជូនពីលោក ឆាំង យុ នាយកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ជូនទៅដល់ ភឿន ភាត់ ដែលមានពិការភាពដៃជើងតាំងពីកំណើត។ ដោយក្ដីអាណិតស្រឡាញ់ពីក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលសន្តិភាពអន្លង់វែង និងបានមើលឃើញពីទុក្ខលំបាកអំឡុងពេលធ្វើដំណើរជិតឆ្ងាយរបស់ ភឿន ភាត់ ក្រុមការងារក៏សម្រេចចិត្តផ្ដល់រទេះរុញថ្មីមួយគ្រឿងដល់ ភឿន ភាត់ ដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការធ្វើដំណើរប្រចាំថ្ងៃ។
ភឿន ភាត់ ភេទប្រុស កើតនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៨១ នៅភូមិគោកដូង ឃុំត្រីញ័រ ស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្ន ភឿន ភាត់ រស់នៅភូមិថ្គាមរមាស ឃុំត្រពាំងប្រិយ៍ ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ និងមានប្រពន្ធឈ្មោះ រួន សៀត អាយុ៥៣ឆ្នាំ ព្រមទាំងមានកូនប្រុសស្រីសរុបទាំងអស់ចំនួន៥នាក់ ក្នុងនោះមានកូនស្រីចំនួន២នាក់ និងកូនប្រុស៣នាក់។ បច្ចុប្បន្ន កូនៗរបស់ ភឿន ភាត់ មានគ្រួសារចំនួន៣នាក់ហើយ នៅតែកូនប្រុស២នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលពុំទាន់មានគ្រួសារ និងកំពុងរស់នៅក្នុងបន្ទុកគ្រួសារ។ ភឿន ភាត់ គឺជាកូនទោល ដោយមានឪពុកឈ្មោះ ភឿន ស្លាប់ និងម្តាយចាស់ជរាឈ្មោះ ស៊ុន។
កាលពីកុមារ ភឿន ភាត់ មិនមានឱកាសរៀនសូត្រដូចក្មេងៗដទៃទេ ដោយសារតែជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ ជាពិសេសគាត់មានពិការភាព។ មកដល់បច្ចុប្បន្ន កូនៗរបស់ ភឿន ភាត់ ក៏មិនបានរៀនសូត្រខ្ពស់ដែរ ដោយសារតែជីវភាពខ្វះខាត គឺមានតែកូនប្រុសពៅម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានរៀនដល់ថ្នាក់ទី៥ ប៉ុន្តែក្រោយមកបានឈប់រៀន ហើយមកធ្វើការស៊ីឈ្នួលរកលុយផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារជាមួយម្តាយ និងបងៗ។
ចំណែកឯជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ប្រពន្ធរបស់ ភឿន ភាត់ បានលើកឡើងថា «មូលហេតុដែលគាត់យក ភឿន ភាន់ ធ្វើជាប្តីដោយសារគាត់មានចិត្តអាណិតអាសូរ និងស្រឡាញ់ប្តី។ ក្រោយពេលក្លាយជាប្តីប្រពន្ធ គាត់ត្រូវធ្វើការងាររ៉ាប់រងនៅក្នុងគ្រួសារទាំងស្រុង។ គាត់មិនលាក់លៀមទេ តាមពិតទៅគាត់ក៏ធ្លាប់មានការអាក់អន់ចិត្តជាមួយជីវិតរបស់គាត់នាពេលនេះដែរ ប៉ុន្តែទោះបីជាគាត់ជួបការលំបាកវេទនាអត់មានរបររកស៊ីច្បាស់លាស់ អត់មានដីស្រែចម្ការ ដូចគ្រួសារដទៃ ក៏គាត់មិនដែលគិតថាចង់ចាកចោលប្តី និងកូនដែរព្រោះតែក្តីអាណិតស្រឡាញ់» ។
ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០១៦ ភឿន ភាត់ រួមទាំងគ្រួសារបានសម្រេចចិត្តមករស់នៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែង តាមរយៈបងស្រីជីដូនមួយរបស់គាត់។ បងជីដូនមួយ ភឿន ភាត់ ឈ្មោះ ភាន់ បានមករស់នៅលើទឹកដីនេះតាំងពីសម័យសង្គា្រមមកម្ល៉េះ។ ដោយសារតែ ភឿន ភាត់ មានពិការភាព ហើយមិនអាចមានសមត្ថភាពធ្វើការរកស៊ីបានដូចអ្នកដទៃ សូម្បីតែសាច់ញាតិបងប្អូនរបស់គាត់ ក៏គាត់កើតមានចិត្តខ្មាសអៀនខ្លាំងណាស់ដែរ ដែលកើតមកមិនមានកាយសម្បទាល្អដូចគ្រប់គ្នា ទើបគាត់សម្រេចចិត្តចាកចេញពីភូមិកំណើតមករស់នៅ និងធ្វើការស៊ីឈ្នូលនៅក្នុងស្រុកអន្លង់វែងនេះ។
សព្វថ្ងៃ គ្រួសាររបស់ ភឿន ភាត់ មានជីវភាពខ្វះខាតជាខ្លាំងដោយសារប្រពន្ធរបស់គាត់គឺជាបង្គោលគ្រួសារ និងជាអ្នករកប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់ដល់គ្រួសារទាំងមូល។ ទោះបីយ៉ាង ប្រពន្ធគាត់ក៏គ្មានមុខរបរអ្វីពិតប្រាកដដែរ គឺដើរស៊ីឈ្នួលធ្វើការឲ្យគេ និងបេះផ្លែឈើព្រៃលក់ ដូចជា ផ្លែគុយ ផ្លែរំដួល និង ផ្លែព្រីង ជាដើម។ ចំណែក ភឿន ភាត់ មិនអាចចេញទៅរកស៊ី ឬជួយការងារធំដុំបានដែរ គឺបានត្រឹមជួយសម្រាលកិច្ចការងារផ្ទះបន្តិចបន្តួច ដូចជា ចិញ្ចឹមមាន់ ទា និងពេលខ្លះ ចេញទៅស៊ីឈ្នួលកាប់ដំឡូង ដាំដំឡូង ឲ្យអ្នកជិតខាងនៅតាមចម្ការដែលស្ថិតនៅក្បែរៗផ្ទះ។ ភឿន ភាត់ ធ្វើដំណើរទៅធ្វើការដោយការរំកិល ឬលោត ម្ដងបន្តិចៗដើម្បីទៅដល់គោលដៅ។ ចំណែកឯអាហារ និងរបស់របរប្រើប្រាស់មិនថា ទឹក អង្ករ គឺត្រូវចំណាយថវិកាទិញទាំងអស់ លើសពីនេះទៅទៀត ដីផ្ទះដែលគាត់រស់នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនគាត់ដែរ គឺជាដីរបស់កូនស្រីទី២របស់គាត់ផ្ដល់ឲ្យស្នាក់នៅជាបណ្ដោះអាសន្នសិន។ រីឯមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ គាត់គ្មានអ្វីជិះទេ សូម្បីតែកង់មួយក៏គ្រួសារគាត់គ្មានជិះដែរ ប្រសិនបើមានទុក្ខធុរៈ ឈឺថ្កាត់ ឬកិច្ចការសំខាន់ៗ គាត់ត្រូវទៅជួលម៉ូតូអ្នកជិតខាង ឬសុំអ្នកជិតខាងជិះជាមួយ ឬក៏ខ្ចីម៉ូតូអ្នកជិតខាងជិះ។ រយៈពេល៥ទៅ៦ឆ្នាំមុន ធ្លាប់មានអង្គការជួយឧបត្ថម្ភរទេះរុញដល់ ភឿន ភាត់ ម្តងដែរ សម្រាប់ប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ ប៉ុន្តែមកដល់សព្វថ្ងៃ រទេះនោះបានខូតទៅហើយមិនអាចប្រើប្រាស់បានទៀតទេ។ ភឿន ភាត់ ធ្លាប់បាននិយាយថា «ប្រសិនបើជាអាច ខ្ញុំចង់បានរទេះរុញមួយគ្រឿងសម្រាប់ជាមធ្យោបាយធ្វើដំណើរប្រចាំថ្ងៃ»។
ក្រោយពីក្រុមការងារបានប្រគល់រទេះរុញជូន ភឿន ភាត់ រួចរាល់ ភឿន ភាត់ សម្តែងអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានឡើងជិះរទេះសាកល្បង និងបានពោលយ៉ាងដូច្នេះថា «តទៅ ខ្ញុំនឹងអាចមានរទេះប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ និងអាចសម្រួលដល់ការធ្វើដំណើរបានច្រើន» ព្រមទាំងបានថ្លែងអំណរគុណទៅដល់លោក ឆាំង យុ ដែលបានផ្តល់ជំនួយជារទេះរុញនេះ។
អត្ថបទ ៖ ហៀត ចិន្តា និង មេក វិន ក្រុមការងារមជ្ឈមណ្ឌលសន្តិភាពអន្លង់វែង
រូបថត ៖ បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
